Historia Szkoły Podstawowej nr 3 w Nysie w latach 1945 – 1988

Szkoła Podstawowa nr 3 w Nysie była jedną z pierwszych szkół po wojnie na terenie miasta. Naukę w niej rozpoczęto 3 września1945 roku, czyli zaledwie 6 miesięcy po wyzwoleniu miasta, które było strasznie zniszczone i 4 miesiące po przybyciu pierwszych polskich pracowników umysłowych. Mieli oni zorganizować instytucje państwowe i samorządowe, w tym oświatowe. Trzeba pamiętać, że w Nysie była głównie ludność napływowa, a lata wojny spowodowały duże braki w wykształceniu polskiej ludności.

Pierwszą nauczycielką przydzieloną do pracy w tej szkole była Kazimiera Gustek. Rozpoczęła ona pracę 1 lipca 1945 roku. Ona sprawowała nadzór nad budynkiem. W dniu rozpoczęcia nauki było 64 uczniów, w tym 27 chłopców. Stan liczebny dzieci wzrastał z każdym dniem. We wrześniu szkoła liczyła cztery klasy. W październiku, po przybyciu starszej grupy dzieci z Hajduk, otwarto następne klasy: piątą i szóstą. W tym też miesiącu zorganizowana została szkoła w Hajdukach i większość dzieci z Hajduk przeniosła się do niej. Jednak SP nr 3 nie zmniejszyła liczby oddziałów, gdyż przybywali stale nowi uczniowie, głównie z Górnej Wsi.

Systematycznie przybywali też nowi nauczyciele. We wrześniu pracę podjęła Władysława Kmiecik, która jednak 6 grudnia odeszła do Niwnicy. We wrześniu przybyła też Teodozja Walicka. Pierwszym kierownikiem szkoły został Ludwik Kuszczak. 11 maja 1946 roku do pracy w szkole przyjęto Marię Orłowicz, która była trzecią nauczycielką w tej szkole. W ostatnich dniach pierwszego roku szkolnego zatrudniono Emila Talentę, który był Czechem. On został kierownikiem po tragicznej śmierci dotychczasowego – Ludwika Kuszczaka. Stanowisko to zajmował do 1950 roku.

Warunki pracy były bardzo trudne. Budynek szkoły był zniszczony. Brakowało materiałów kancelaryjnych, zamków, kluczy. Wodociąg był nieczynny, przewody elektryczne zerwane, okna oszklone bez kitowania. Brak było opału. Ustępy były bez drzwi i okien, przez co były dostępne dla przechodniów. Na ich terenie znajdowały się materiały wybuchowe, które usunięto dopiero 14 listopada 1946 roku. Brak było podręczników i innych pomocy naukowych. Mimo to nauczyciele nie załamywali rąk i z wielkim poświęceniem wykonywali swoją pracę.

10 stycznia 1949 roku szkoła otrzymała drugi budynek przy ulicy Piotra Skargi. Od tej pory młodsze klasy uczyły się przy ulicy Piotra Skargi, a starsze przy ulicy Krawieckiej. Taka sytuacja miała miejsce do 31 stycznia 1958 roku, czyli do utworzenia Szkoły Podstawowej nr 6. Szkoła ta funkcjonowała przy ulicy Piotra Skargi.
W latach pięćdziesiątych szkołą kierowali kolejno: Władysław Wilczyński, Teodozja Walicka i Jadwiga Capiowa. Ta ostatnia najdłużej zarządzała placówką ze wszystkich wcześniejszych i późniejszych dyrektorów, gdyż zajmowała to stanowisko w latach 1953-1967. Kolejne pięć lat, to rządy Andrzeja Chabina. Po nim kolejnymi dyrektorami byli: Alicja Dziedzińska, Jolanta Woźniak i znowu Alicja Dziedzińska.

24 kwietnia 1971 roku szkole nadano imię Janusza Korczaka oraz wręczono sztandar, który ofiarował Komitet Rodzicielski. Na pamiątkę tych wydarzeń na parterze szkoły umieszczono pamiątkową tablicę, która jest tam do dziś.
1 września 1973 roku „Trójka” stała się Zbiorczą Szkołą Gminną. Uczyły się w niej dzieci z Hajduk, Kępnicy, Przełęku, Podkamienia, Radzikowic i Sękowic.

4 grudnia 1981 roku wybuchł pożar na poddaszu szkoły. Zostało zniszczone lewe skrzydło budynku. Nauka odbywała się do końca roku szkolnego w klasach prawego skrzydła szkoły. W 1982 roku Gminna Szkoła Zbiorcza nr 3 im. Janusza Korczaka została przeznaczona do remontu, a uczniowie i nauczyciele przeszli do innych szkół na terenie miasta. Remont szkoły trwał aż 6 lat, co było normalne w czasach PRL.